Οι μέλισσες και τα μυρμήγκια ζουν ομαδικά και έχουν ένα ή περισσότερα κυρίαρχα θηλυκά που όλοι τα υπηρετούν. Τα λιοντάρια έχουν κυρίαρχα αρσενικά, οι ελέφαντες κυρίαρχες θηλυκές, άλλα ζώα όπως οι κατσαρίδες και τα χταπόδια ζουν μοναχικά ή σε ζευγάρια. Είναι στη φύση του ανθρώπου να ζει ομαδικά. Αρχικά είχε αρχηγούς αντιγράφοντας τα πρωτόγονα ζώα, αργότερα δημιούργησε πολύπλοκα συστήματα.
Η Δημοκρατία ήταν ένα σύστημα που αντιπαλευόταν την φύση του, γιατί αντιδρούσε στα μέχρι τότε αρχηγικά συστήματα. Η Δημοκρατία εφαρμόστηκε, με περιορισμούς, στην αρχαία Αθήνα και ήταν ένα σύστημα με την μεγαλύτερη μέχρι σήμερα διασπορά της εξουσίας.
Από τότε μέχρι σήμερα τα αρχηγικά συστήματα έχουν επικρατήσει. Όμως έχουν μεταλλαχθεί, λόγω της πολυπλοκότητας και του πλήθους που έρχεται σε επαφή.
Για παράδειγμα ένας τυχαίος Ισλανδός που έχει αρκετές μετοχές μιας εταιρίας στην Ιαπωνία έχει δυνατότητα να καθορίζει τις τύχες των Ινδών εργατών της εταιρίας αυτής.
Αυτό οδηγεί σε πολυαρχηγικά συστήματα που εμπλέκονται αρκετοί αρχηγοί.
Η συγκέντρωση πλούτου ήταν πάντα δύναμη και αυτή καθόριζε τις τύχες του κόσμου, μόνο που συγκέντρωση αυτή δεν ήταν ο μόνος παράγοντας. Η συγκέντρωση πληροφορίας ήταν πάντα η δεύτερη δύναμη που καθόριζε την εξουσία και οι δυο μαζί επικρατούσαν.
Οι εξουσίες, βασιλιάδες και οι μάγοι ή οι βασιλιάδες και οι ιερείς, πήγαιναν πάντα μαζί.
Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει στον ίδιο βαθμό. Η πρόσβαση στην πληροφορία και στην άμεση πληροφόρηση δίνει το πλεονέκτημα του μάγου στον απλό πολίτη, στον οποιοδήποτε απλό πολίτη που έχει διαδίκτυο.
Αυτό είναι και το τέλος της δεύτερης εξουσίας όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Πραγματικά βλέπουμε πως στις δυτικές χώρες ο κόσμος απομακρύνεται από τους ιερείς-μάγους και επιστήμονες-μάγους. Απομυθοποιήθηκαν. Τουλάχιστον οι ιερείς μάγοι.
Οι βασιλιάδες όμως, δεν θέλουν να χάσουν τη θέση τους. Η προπαγάνδα και η καταπίεση είναι τα μέσα τους. Αυτές λειτουργούν ομαδικά από τις μικρότερες βαθμίδες αυλικών που διαφυλάσσουν τα συμφέροντα των αρχηγών τους.
Όταν αυτά δεν έχουν πέραση, τότε δημιουργούν περιοδικές κρίσεις τρομοκράτησης. Κρίσεις που αποδιοργανώνουν το σύστημα, όμως σε τέτοιο βαθμό που μόνο αυτοί μπορούν να διορθώνουν. Κρίσεις που έχουν για σκοπό την εύκολη καταστολή σε βαθμό κατάθλιψης των πολιτών ώστε να μην λειτουργούν σε ομάδες και αλλάξουν την κατάσταση διορθώνοντας τις κρίσεις μόνοι τους.
Αυτό οδηγεί την εξουσία να πηγαίνει σε όλο λιγότερους. Οι διαχειριστές της αυλικοί, όμως γίνονται πιόνια μιας εξουσίας που δεν έχει πρόσωπο και τελικά από υπερβολικό ζήλο κάνουν λάθη. Δημιουργούν όλο και μεγαλύτερες κρίσεις που τελικά δεν μπορούν να διορθώσουν.
Μια τέτοια κρίση συνέβηκε το 2007. Οι αυλικοί έπαιξαν και έχασαν. Ένας από τους πόλους κεφαλαίου έπεσε. Το πλήγμα ήταν μεγάλο και δεν μπόρεσε να διορθωθεί από τους γύρω πόλους που δεν ήταν προετοιμασμένοι. Το αποτέλεσμα η κρίση του ίδιου του συστήματος.
Χωρίς τους ιερείς μάγους και με τον πόλεμο συμφερόντων να μαίνεται, η άμεση πληροφόρηση για το μέγεθος της κρίσης δεν βοήθησε στην διόρθωσή της. Αποτέλεσμα να βγει ο κόσμος στους δρόμους και να ζητά αλλαγή. Αλλαγή του συστήματος.
Μια αλλαγή όμως στο πολίτευμα με στόχο την Δημοκρατία, σημαίνει εκ βάρθρων αλλαγή στη λειτουργία του συστήματος. Λειτουργία δηλαδή ενός άλλου συστήματος, με άλλους όρους.
Για παράδειγμα, ο Ισλανδός κεφαλαιούχος δεν θα μπορεί να έχει λόγο για τις τύχες των Ινδών εργατών της επιχείρησης, γιατί απλά αυτοί θα κυβερνούν την επιχείρηση.
Υπάρχει όμως Ισλανδός επιχειρηματίας που θα τοποθετούσε τα χρήματά του σε Ιαπωνική επιχείρηση που δεν ελέγχει;
Οι Ινδοί εργάτες μπορούν να δώσουν κατεύθυνση σε μια επιχείρηση που να έχει για σκοπό και το κέρδος του Ισλανδού στην Ιαπωνία;
Όταν το κέρδος του Ισλανδού δεν είναι κέρδος του Ινδού και του Ιάπωνα, που μπορεί να στηριχθεί μια κοινωνία ,στα δικά της κεφάλαια και μόνο;
Ίσως η διάσπαση σε συνομοσπονδίες μικρών κρατών και αυτά σε περιφέρειες, δήμους και συνοικίες χωρίς ανάγκη μίξης κεφαλαίων από το εξωτερικό, αλλά με αλληλοβοήθεια των κρατών και κοινό παγκόσμιο περιβάλλον (νόμισμα, βασικές αρχές καθεστώτος) να είναι η λύση.
