Αριστερός - δεξιός

Η Ελλάδα χωρισμένη, όχι όπως άλλες χώρες, αλλά εσωτερικά μέσα σε κάθε πόλη, χωριό, σπίτι.
Η Ελλάδα χωρισμένη όπως θέλουν αυτοί.
Ο λαός στα δυο και αυτοί μαζί να τα τρώνε με όποιους θέλουν.

Μετά το τέλος του Β' παγκόσμιου πολέμου η Ελλάδα υπέφερε έναν αδείστακτο πόλεμο από τους συμμάχους, Άγγλους, Αυστραλούς κλπ.
Αλλά συνάμα με αυτόν είχε και έναν εσωτερικό, τον εμφύλιο.
Ο Ελληνικός στρατός μαζί με τον Αγγλικό κατέπνιγε τους "κομμουνιστάς" υπέρ των κάθε λογής απατεώνων, μαυραγοριτών, κουκουλοφόρων, συνεργατών των Γερμανών, φασιστών κλπ, ώστε να μην έρθει η "Ρώσικη αρκούδα" στην Μεσόγειο.

Δεν υπήρξε κάθαρση.

Μετά  δημιουργήθηκε ένα κράτος από τα τσιράκια τους. Εκδιώχθηκαν όσοι ήταν αντιφρονούντες στις εξορίες της Ελλάδας και του εξωτερικού. Δημιουργήθηκε έτσι ένας ιστός που απαγόρευε την πρόσβαση στην δικαιοσύνη και στις λειτουργίες του κράτους σε άτομα που δεν ήταν της αρεσκείας τους.
Αποτέλεσμα; Δεξιός - Αριστερός.

Αυτός ο χωρισμός έφερε μια ολόκληρη κοινωνία έρμαιο μερικών κομματαρχών.

Όμως ο χωρισμός οποιασδήποτε κοινωνίας είναι πλούσιοι και φτωχοί.
Η περίφημη μεσαία τάξη ε'ιναι μύθος. Αν δεν είσαι πλούσιος μπορεί να βρεθείς φτωχός άμεσα, όταν αυτοί θέλουν. Το ξέρεις και περιμένεις να μην το ζητήσουν.

Τώρα όμως το ζήτησαν.

Τρέξε τώρα να πουλήσεις την περιουσία, που σε άφησαν να έχεις, για ένα κομμάτι ψωμί.

Η Δραχμή μας έσωσε και θα μας σώσει

Εγώ νομίζω πως σαν λαός δεν έχουμε ξυπνήσει ακόμα.
Νομίζουμε πως είμαστε Γερμανοί ή Άγγλοι, Γάλλοι ή Πορτογάλοι, Ισλανδοί ή Ιρλανδοί.
Παραμυθιαζόμαστε εύκολα, αλλά το παίζουμε και μάγκες.

Το σίγουρο είναι πως δεν ξέρουμε τι μας γίνεται.
Δεν προγραμματίζουμε, αλλά «προβλέπουμε» το μέλλον.
Παραμυθιάζουμε τους εαυτούς μας πως θα αλλάξουμε, αλλά δεν θέλουμε.

Τόσα χρόνια είχαμε δραχμές, τι θα μας κάνει τώρα να γίνουμε πλούσιοι με δραχμές;
Θα πρέπει να αποκτήσουμε σωστό φορολογικό σύστημα και να πιάσουμε τους φοροφυγάδες.
Θα πρέπει να αποκτήσουμε σωστή δημόσια λειτουργία.
Θα πρέπει να αποκτήσουμε σωστή παιδεία, υγεία και πολιτισμό.
Θα πρέπει να αποκτήσουμε κτηματολόγιο και περιουσιολόγιο.
Θα πρέπει να αναπτυχθούμε και να παράγουμε πλούτο.
Θα πρέπει να αποκτήσουμε δικαιοσύνη και θα πρέπει να συμμετέχουμε στην δημοκρατία ΌΛΟΙ.

Για όλα αυτά χρειάζονται διαρθρωτικές αλλαγές και πολίτες.
Γιατί πάνω από όλα χρειάζεται έλεγχος από τους πολίτες.

Αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές θα «κολλήσουν» στον Μήτσο και στον Κίτσο.
Αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές θα κολλήσουν στο τάδε στέλεχος που λαδώνεται.

Το δικό μας νόμισμα, η Δραχμή, θα μας δώσει μια ευελιξία που δεν την θέλουμε γιατί απλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε, για αυτό και ψηφίσαμε Σαμαρά ( σαμάρι στον σβέρκο μας ).
Τον ψηφίσαμε γιατί ενώ λέει αυτά που λέει, ξέρουμε πως δεν θα κάνει τίποτα.
Για το μόνο που ενδιαφέρονται είναι να πουλήσουν και να φάνε μίζες.

TINA εναντίον Mondragon

Mondragon Corporation
Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση ( There Is Not Alternative "Tina") για τον καπιταλισμό; 

Αλήθεια; Μπορούμε να πιστέψουμε, μετά την Μάργκαρετ Θάτσερ, ότι ένα οικονομικό σύστημα με ατελείωτα επαναλαμβανόμενους κύκλους, δαπανηρές διασώσεις για τους χρηματοδότες και τώρα λιτότητα για τους περισσότερους ανθρώπους είναι το καλύτερο που ανθρώπινα όντα μπορούν να κάνουν; Επαναλαμβανόμενες τάσεις του καπιταλισμού προς την ακραία και την εμβάθυνση των ανισοτήτων εισοδήματος, πλούτου, πολιτικής και πολιτιστικής εξουσίας να απαιτούν την παραίτηση και την αποδοχή - επειδή δήθεν δεν υπάρχει εναλλακτική λύση - (TINA); 

Καταλαβαίνω γιατί οι ηγέτες ενός τέτοιου συστήματος θα ήθελαν να πιστεύουν στην TINA. Αλλά γιατί ισχύει αυτό και για τους άλλους; 

Φυσικά, υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Κάθε κοινωνία επιλέγει - συνειδητά ή όχι, δημοκρατικά και μη - μεταξύ των εναλλακτικών τρόπων για την οργάνωση της παραγωγής και της διανομής των αγαθών και των υπηρεσιών που κάνουν ατομική και κοινωνική ζωή δυνατή. 

Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν επιλέξει ως επί το πλείστον μια καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής. Στον καπιταλισμό, ιδιώτες δημιουργήσουν επιχειρήσεις και να επιλέξετε τους σκηνοθέτες που αποφασίζουν τι, πώς και πού να παράγουν και τι να κάνει με τα καθαρά έσοδα από την πώληση της παραγωγής. Αυτή η μικρή χούφτα των ανθρώπων που κάνει όλες εκείνες τις οικονομικές αποφάσεις για την πλειοψηφία των ανθρώπων - που κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της πραγματικής παραγωγικής εργασίας. Η πλειοψηφία πρέπει να αποδέχεται και να ζήσουν με τα αποτελέσματα όλων των σκηνοθετικών αποφάσεων που λαμβάνονται από τους κύριους μετόχους και τα διοικητικά συμβούλια που επιλέγουν. Αυτό το τελευταίο επίσης να επιλέγει τους δικούς τους αντικαταστάτες! 

Ο καπιταλισμός συνεπάγεται έτσι και αναπαράγει μια εξαιρετικά αντιδημοκρατική οργάνωση της παραγωγής στο εσωτερικό των επιχειρήσεων. Οι πιστοί της ΤΙΝΑ επιμένουν ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, όπως οργανώσεις της καπιταλιστικής παραγωγής που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σχεδόν τόσο καλά, όσον αφορά την απόδοση, την αποτελεσματικότητα, και τις διαδικασίες εργασίας. Το ψεύδος του ισχυρισμού αυτού είναι εύκολο να αποδειχθεί. Πράγματι, μου έδειξαν ότι πριν από μερικές εβδομάδες και θα ήθελα να σας το δείξω.
Τον Μάιο του 2012, είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ την πόλη της Arrasate-Μοντραγκόν, στη χώρα των Βάσκων της Ισπανίας. Είναι η έδρα του Μοντραγκόν Corporation (MC), μια εντυπωσιακή και επιτυχημένη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική οργάνωση της παραγωγής. 

Η MC αποτελείται από πολλές συνεταιριστικές επιχειρήσεις που ομαδοποιούνται σε τέσσερις τομείς: βιομηχανία, τη χρηματοδότηση, τη λιανική και τη γνώση. Σε κάθε επιχείρηση, τα μέλη (κατά μέσο όρο 80-85% του συνόλου των εργαζομένων ανά επιχείρηση), έχουν συλλογικά και άμεσα τη δική τους επιχείρηση. Μέσω μιας ετήσιας γενικής συνέλευσης οι εργαζόμενοι επιλέγουν και χρησιμοποιούν ένα διευθύνοντα σύμβουλο και του παραχωρούν το δικαίωμα να προβεί σε όλες τις βασικές αποφάσεις της επιχείρησης (τι, πώς και πού να παράγουν και τι να κάνει με τα κέρδη). 

Όπως κάθε επιχείρηση αποτελεί συστατικό της MC στο σύνολό του, τα μέλη τους πρέπει να παρέχουν και να αποφασίσουν μαζί με όλα τα άλλα μέλη της επιχείρησης τους γενικούς κανόνες που θα διέπουν την MC και όλα τα συστατικά των επιχειρήσεών της. Εν ολίγοις, οι εργαζόμενοι στο MC-μέλος συλλογικά επιλέγουν, προσλαμβάνουν και να απολύουν τους διευθυντές, ενώ στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, το αντίθετο συμβαίνει. Ένας από τους εγκριθέντες συνεργατικά και δημοκρατικά τους κανόνες που διέπουν την MC περιορίζει τον μέγιστο μισθό στους αμειβόμενους εργαζόμενους / μέλη, ώστε να κερδίζει 6,5 φορές από τον χαμηλότερο αμειβόμενο εργαζόμενο. Τίποτα περισσότερο δεν καταδεικνύει πιο δραματικά τις διαφορές στην διάκριση αυτή από την καπιταλιστική οργάνωση της εναλλακτικής επιχείρησης. (Σε αμερικανικές εταιρείες, οι CEOs μπορούν να αναμένουν να καταβληθεί 400 φορές το μισθό ενός μέσου εργαζομένου - ένα ποσοστό που έχει αυξηθεί 20-φορές από το 1965.) 

Δεδομένου ότι η MC έχει 85.000 μέλη (από το 2010 και την ετήσια έκθεσή του), μπορεί και συμβάλει στην ευρύτερη κοινωνία με πολύ υψηλότερο εισόδημα και πλούτο από ό, τι οι ισάξιες κοινωνίες που έχουν επιλέξει καπιταλιστικές οργανώσεις των επιχειρήσεων. Πάνω από το 43% της MC είναι γυναίκες, των οποίων οι ίσες εξουσίες με τους άνδρες μέλη επηρεάζουν επίσης τις σχέσεις των δύο φύλων στην κοινωνία διαφορετικά από ότι στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις. 

MC εμφανίζει μια δέσμευση για την ασφάλεια των θέσεων εργασίας που σπάνια συναντιέται στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις: λειτουργεί ολιστικά, καθώς και εσωτερικά, κυρίως στις συνεταιριστικές επιχειρήσεις. Τα MC μέλη δημιούργησαν ένα σύστημα για να μετακινούνται οι εργαζόμενοι από τις επιχειρήσεις που χρειάζονται λιγότερο σε εκείνες που χρειάζονται περισσότερο - με ένα εξαιρετικά ανοιχτό, διαφανή, κανόνα- που προβλέπει επιδοτήσεις για τα ταξίδια και τα άλλα έξοδα. Αυτή η ασφάλεια στο σύστημα άλλαξε τις ζωές των εργαζομένων, των οικογενειών τους και των κοινοτήτων, με μοναδικό τρόπο. 

Ο MC κανόνας ότι όλες οι επιχειρήσεις να είναι πηγή εισροών τους από τις καλύτερες και λιγότερο κερδοφόρες δαπανηρές παραγωγούς - έστω και αν αυτές είναι επίσης MC επιχειρήσεις - η MC έχει κρατηθεί στην αιχμή των νέων τεχνολογιών. Ομοίως, η απόφαση για τη χρήση ενός μέρους των καθαρών εσόδων από κάθε επιχείρηση μέλος σε ένα ταμείο για την έρευνα και ανάπτυξη έχει χρηματοδοτήσει μια εντυπωσιακή ανάπτυξη νέων προϊόντων. Η Έρευνα & Ανάπτυξη μέσα στην MC απασχολεί σήμερα 800 άτομα, με προϋπολογισμό πάνω από 75 εκατομμύρια δολάρια. Το 2010, 21,4% των πωλήσεων του MC βιομηχανιών ήταν τα νέα προϊόντα και υπηρεσίες που δεν υπήρχαν πέντε χρόνια νωρίτερα. Επιπλέον, στην MC ιδρύθηκε και έχει επεκταθεί Μοντραγκόν Πανεπιστήμιο!! Σε αυτό συμμετείχαν πάνω από 3.400 φοιτητές σε ακαδημαϊκό έτος 2009-2010, και τα προγράμματα σπουδών του σύμφωνα με τις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού πλαισίου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το σύνολο φοιτητών που εγγράφονται σε όλα τα εκπαιδευτικά κέντρα της το 2010 ήταν 9.282. 

Σαν η μεγαλύτερη εταιρεία στη χώρα των Βάσκων, η MC είναι επίσης μια από τις κορυφαίες δέκα μεγαλύτερες εταιρείες της Ισπανίας (από την άποψη των πωλήσεων και της απασχόλησης). Πολύ καλύτερα από τότε που απλώς επιζούσε από την ίδρυσή της το 1956, η MC έχει αυξηθεί δραματικά. Μαζί με τον συνεταιριστικό τρόπο αυτό, προσέθεσε μια συνεταιριστική τράπεζα, την Κάχα Λαμποράλ (κρατώντας σχεδόν $ 25 δις σε καταθέσεις το 2010). Και η MC έχει επεκταθεί διεθνώς, λειτουργούν σήμερα πάνω από 77 επιχειρήσεις εκτός Ισπανίας. Η MC έχει αποδείξει ότι μπορεί να αναπτυχθεί και να ευημερήσει ως εναλλακτική λύση - και ανταγωνίστρια των καπιταλιστικής οργάνωσης επιχειρήσεων. 

Κατά την επίσκεψή μου, σε τυχαίες συναντήσεις με τους εργαζόμενους οι οποίοι απάντησαν στις ερωτήσεις μου για τις θέσεις εργασίας, τις αρμοδιότητές τους, καθώς και τα οφέλη των μελών του συνεταιρισμού, βρήκα μια εξοικείωση και ένα αίσθημα ευθύνης για την επιχείρηση ως ένα σύνολο που αντιπαραβάλλεται μόνο με κορυφαία στελέχη και διευθυντές καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Η εύκολη συνομιλία (συμπεριλαμβανομένων διαφωνιών), για παράδειγμα, μεταξύ της γραμμής παραγωγής των εργαζομένων και ανώτερων στελεχών στο εσωτερικό του εργοστασίου πλυντηρίων Fagor που εξετάσαμε ήταν εξίσου αξιοσημείωτη. 

Η επί της υποδοχής στην MC, σχετικά με την επίσκεψη, μας υπενθύμισε δύο φορές ότι το δικό τους είναι μια συνεταιριστική επιχείρηση με όλα τα είδη των προβλημάτων: "Δεν είμαστε κάποιος παράδεισος, αλλά μάλλον μια οικογένεια από συνεταιριστικές επιχειρήσεις που αγωνίζονται να χτίσουν ένα διαφορετικό είδος ζωής γύρω από ένα διαφορετικό τρόπο εργασίας." 

Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη την απόδοση της ισπανικής καπιταλισμού αυτές τις μέρες - 25% ανεργία, ένα διαλυμένο τραπεζικό σύστημα, και η κυβέρνηση που έχει επιβάλει λιτότητα (σαν να μην υπήρχε εναλλακτική λύση και σε αυτό) - η MC φαίνεται μια ευπρόσδεκτη όαση σε μια καπιταλιστική έρημο. 

Richard Wolff
Περισσότερα : 
http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2012/jun/24/alternative-capitalism-mondragon
http://en.wikipedia.org/wiki/Mondragon_Corporation 
http://www.mondragon-corporation.com/ENG.aspx

Αντίθετα αυτό που μας περιμένει είναι ο Κινέζικος ή ο Ινδικός καπιταλισμός

αυτό

Ανάπτυξη

Όταν κάποιος έχει, χρειάζεται να τα διαφυλάξει, να τα αβγατίσει, να τα ασφαλίσει, να τα εξασφαλίσει, να τα τοποθετήσει, να τα επισκευάσει, να τα χρησιμοποιήσει κλπ

Έχει ανάγκη να αναπτύξει;

Η ερώτηση είναι ποιος έχει και πόσα;

Αν τα έχω μόνο εγώ όλα, δεν χρειάζεται να προχωρήσω σε ανάπτυξη, ούτε σε βελτίωση του συστήματος.

Αν τα έχουν λίγοι, τότε μιας και οι ανάγκες τους είναι συγκεκριμένες και η ανάπτυξη θα είναι μόνο για μερικά που δεν θα τα χρειάζονται οι υπόλοιποι.

Ποιο είναι το ζητούμενο;
Να έχουν όλοι.
Τότε θα μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη της ανθρωπότητας.

EE EZ EURO

Το ευρώ δεν είναι ο στόχος.
Η ΕΕ είναι.

Η ΕΕ λειτουργούσε σαν κράχτης του καπιταλισμού, γιατί τα κατάφερνε καλύτερα από τις ΗΠΑ.

Τώρα όμως που υπάρχει μετακίνηση του καπιταλισμού στην Κίνα και η παγκοσμιοποίηση των κεφαλαίων δεν χρειάζονται πλέον κράχτες καλύτερων συνθηκών επιβίωσης.
Η Κίνα μας οδηγεί, έστω και με αμερικάνικα κεφάλαια.
Ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς καταφέρνει να έχει το λαό του υποτελή και συγχρόνως το παγκόσμιο κεφάλαιο χαρούμενο.

Δεν μας χρειάζονται πια.
Αυτό είναι το τέλος του κόσμου όπως το ξέραμε μέχρι τώρα.
Αν δεν ξυπνήσουμε, την πατήσαμε.

Αυτό που πρέπει να ζητήσουμε σαν λαός είναι 6 ώρες εργασίας και διάσπαση των μεγάλων επιχειρήσεων, με εντοπιότητα και συγχρόνως ονομαστικοποίηση των μετοχών τους. Για να φορολογηθούν, βέβαια.


Πες τε πως ήρθε ο ΜΥΡΙΖΑ και αποφάσισε να φορολογηθούν όλοι ανάλογα με τις δυνατότητές τους.
Τότε οι κρατούντες τις οφσορ θα έφευγαν πχ εφοπλιστές.
ΟΚ
Που θα έβρισκαν καλύτερα εκπαιδευμένο προσωπικό με τόσο χαμηλούς μισθούς; Στην Αγγλία;

Γιατί οι εφοπλιστές μένουν εδώ τότε και δεν έφυγαν ήδη;
Μόνο επειδή δεν φορολογούνται;

κοινωνίες

Οι κοινωνίες οφείλουν να είναι περισσότερο δεξιές (συντηρητικές), έτσι κρατάνε την συνοχή τους.
Μια κοινωνία καλοαναθρεμμένη έχει περισσότερο δεξιό προσανατολισμό.
Αλλά και μια κακοαναθρεμμένη, σαν τη δική μας, επειδή έχει αναπτύξει τον μιμητισμό προς τις χώρες της δύσης και την ελπίδα πως κάποτε θα τις φτάσουμε, έχει γίνει ίδια με αυτές. Ο μιμητισμός αυτός ξεπερνά την λογική και όταν χρειάζεται υπάρχει και το μαστίγιο.
Δείτε το πώς χώρες δορυφόροι που αν και δεν είναι πλούσιες πάντα έχουν το ίδιο πολίτευμα με τις κυρίαρχες.
Το ταξικό συμφέρον δεν παίζει ρόλο, παρά μόνο στις κυρίαρχες χώρες. Έστω και σε κατάσταση εξαθλίωσης η χώρα δορυφόρος θα δεχτεί πιέσεις τέτοιες που θα την κρατήσουν στο μαντρί, με το καλό ή με το κακό.
Στην περίπτωσή μας ήταν με το καλό. Όπως πάντα φωνακλάδες οι Έλληνες και μετά ... κότες.
Μόνο όταν φτάσει το πρόβλημα στον πυρήνα, στην Γαλλία, θα δούμε αλλαγή στην πολιτική τους και αυτό δεν αργεί...
Ενημέρωση 28/6: Ήδη αυξήσεις σε καπνό κλπ άρχισαν στην Γαλλία. Ετοιμαστείτε.