Ξυπνήστε πρόβατα, ήρθε το Πάσχα.

Την τελευταία χρονική περίοδο νομίζω πως εθελοτυφλούμε.
Νομίζουμε πως μπορούμε κάνοντας πόλεμο στην κυβέρνηση θα κερδίσουμε κάτι.
ΟΚ. Έπεσε.
Ετοιμάζουν άλλη.
Δήθεν δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και μετά μας έρχονται σαν σωτήρες και λένε τα βρήκαμε.
- Εμείς τι θα κάνουμε;
- Τα ίδια. Να ρίξουμε και την επομένη. κλπ κλπ
- Που πάει αυτό;
- Πουθενά.

Ασχολούμαστε με το να βοηθάμε τους αδύνατους;
Το παίζουμε Ρομπέν των δασών; Επανασυνδέουμε το ρεύμα; Βοηθάμε με συσσίτια;
Τότε αλληλεγγύη θα έπρεπε να λεγόμαστε και όχι Λαϊκή συνέλευση.

Ασχολούμαστε τι είπε ο ένας και τι είπε ο άλλος πολιτικός; Δεν ξέρουμε πως είπε ΨΕΜΑΤΑ;
Ποιον πρωθυπουργό θα βάλουν;
Λέμε αστειότητες για να περνά η ώρα;
Ανεβάζουμε βιντεάκια για να δείξουμε τι σκέφτονται οι άλλοι;

Τελικά δεν ακολουθούμε το στόχο.
Αν δεν κάνω λάθος ο στόχος είναι η Δημοκρατία. Είναι η συμμετοχική δημοκρατία.
Πώς θα φθάσουμε εκεί;
Τι λύσεις προτείνουμε;
Νέο κόμμα, επανάσταση;
Πόσοι είμαστε; Πόσοι ακολουθούν;
Πόσοι είναι διατεθειμένοι να λειτουργήσουν σε μια τέτοια κοινωνία; Πώς θα είναι αυτή η κοινωνία; Πώς θα διαρθρωθεί; Πώς θα περάσουμε από αυτό το σύστημα στην Δημοκρατία; Πως θα συνεννοηθούμε με άλλα κινήματα άλλων χωρών;
Αυτά έπρεπε να συζητάμε και όχι να πληρώσει τα χαράτσια ο δήμος ή να μας δώσει χώρο για να κάνουμε εκδηλώσεις.

Ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας στις επερχόμενες εκλογές;
Θα ενωθεί η αριστερά; ( Μα για ποια αριστερά μιλάμε; )
Να ψηφίσουμε άκυρο ή λευκό ή να μην ψηφίσουμε καθόλου;
Εκεί όμως είναι το πρόβλημα; Πώς να κρατήσουμε το σύστημα όρθιο;

Βλέπω πως οδηγούμαστε στο περιθώριο από όπου βγήκαμε μερικές μέρες.
Καρικατούρες της αριστεράς με ιδέες για ένα καλύτερο κόσμο, που αν και οι συνθήκες ωρίμασαν, εμείς ασχολούμαστε με το δέντρο ξεχνώντας το δάσος.

Μερικές φορές σκέφτομαι πως δεν αγανακτήσαμε.

Ξυπνήστε πρόβατα, ήρθε το Πάσχα.