"Αργία μήτηρ πάσης κακίας."
Αυτό μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός για να με κάνει να συνεχίσω να ψάχνω για δουλειά.
Έτσι αποφάσισα να δουλέψω, για να «γίνω άνθρωπος» να αποκτήσω πράγματα, οικογένεια κλπ
Από τότε ζω δουλεύοντας, προσπαθώντας για το καλύτερο.
Ένας γνωστός μπήκε στο δημόσιο φιλώντας κατουρημένες ποδιές και συνέχισε να το κάνει για να ανέβει στην ιεραρχία. Όταν έφτασε ψηλά, τότε αυτός έβγαλε τα απωθημένα του στους υφιστάμενους του. Αυτό δεν θα μπορούσα να το είχα κάνει, ποτέ. Πάντα πίστευα στην αξιοκρατία.
Μερικοί αποφάσισαν πως με κομπίνες και κλεψιές θα κερδίσουν τα προς το ζην. Άνοιξαν «μαγαζιά» με κοπέλες κλπ και με μαγκιά ζούσαν πλουσιοπάροχα. Δεν πλήρωναν φόρους, μόνο έπαιρναν. Παραπονιόντουσαν και για τα σχολεία, για τις λακκούβες στους δρόμους και για την άτιμη κοινωνία. Το μόνο μέρος που τα ακούμπαγαν ήταν στα κέντρα διασκέδασης που τα' σπαγαν κοροϊδεύοντας την κοινωνία. Είχαν, βέβαια, καλύτερο αυτοκίνητο από εμένα και σπίτι και άλλο σπίτι και χρυσά κλπ. Ποτέ δεν με ένοιαξε. Θα μπορούσα κι εγώ να ήμουν ένας από αυτούς, αλλά θα έφτυνα τον εαυτό μου καθημερινά. Δεν θα μπορούσα να επιτεθώ στον "φίλο" μου που σακάτεψε τον αδερφό μου στο ξύλο, να του γαζώσω με το αυτόματο τα πόδια και να τον στείλω στο καροτσάκι για την υπόλοιπη ζωή του για να μάθει με ποιον έχει μπλέξει. Δεν θα μπορούσα να σπάσω τα χέρια του άλλου γιατί δεν με πλήρωσε. Αλλά αυτοί όμως δεν είχαν πρόβλημα.
Άλλοι αποφάσισαν να σπουδάσουν μιας και ο πατέρας τους με τα λεφτά που είχε πιάσει επειδή ήταν "καλός" άνθρωπος θα τους έστελνε στα καλύτερα κολέγια.
Άρχισε με το κολέγιο Αθηνών. Συνέχισε με σπουδές στο εξωτερικό και μετά, πήρε δυο τρία πτυχία ακόμα, λεφτά υπάρχουν και για άλλα. Μετά μπήκαν στην πολιτική. Σιγά-σιγά έγιναν και βουλευτές μιας και το σύστημα είναι όποιος έχει μέσον προχωράει. Έφτασε η στιγμή που θα εξαργύρωναν τα λεφτά που έδωσαν. Μια υπογραφή, δυο υπογραφές, τρεις υπογραφές, να τα. Από δω και πέρα κέρδη. Εύγε!
Κάθομαι και σκέφτομαι τώρα που είμαι σχεδόν άνεργος.
Η παροιμία σου ρε μάνα μπας και ήταν λάθος;
Αυτό μου έλεγε η μάνα μου όταν ήμουν μικρός για να με κάνει να συνεχίσω να ψάχνω για δουλειά.
Έτσι αποφάσισα να δουλέψω, για να «γίνω άνθρωπος» να αποκτήσω πράγματα, οικογένεια κλπ
Από τότε ζω δουλεύοντας, προσπαθώντας για το καλύτερο.
Ένας γνωστός μπήκε στο δημόσιο φιλώντας κατουρημένες ποδιές και συνέχισε να το κάνει για να ανέβει στην ιεραρχία. Όταν έφτασε ψηλά, τότε αυτός έβγαλε τα απωθημένα του στους υφιστάμενους του. Αυτό δεν θα μπορούσα να το είχα κάνει, ποτέ. Πάντα πίστευα στην αξιοκρατία.
Μερικοί αποφάσισαν πως με κομπίνες και κλεψιές θα κερδίσουν τα προς το ζην. Άνοιξαν «μαγαζιά» με κοπέλες κλπ και με μαγκιά ζούσαν πλουσιοπάροχα. Δεν πλήρωναν φόρους, μόνο έπαιρναν. Παραπονιόντουσαν και για τα σχολεία, για τις λακκούβες στους δρόμους και για την άτιμη κοινωνία. Το μόνο μέρος που τα ακούμπαγαν ήταν στα κέντρα διασκέδασης που τα' σπαγαν κοροϊδεύοντας την κοινωνία. Είχαν, βέβαια, καλύτερο αυτοκίνητο από εμένα και σπίτι και άλλο σπίτι και χρυσά κλπ. Ποτέ δεν με ένοιαξε. Θα μπορούσα κι εγώ να ήμουν ένας από αυτούς, αλλά θα έφτυνα τον εαυτό μου καθημερινά. Δεν θα μπορούσα να επιτεθώ στον "φίλο" μου που σακάτεψε τον αδερφό μου στο ξύλο, να του γαζώσω με το αυτόματο τα πόδια και να τον στείλω στο καροτσάκι για την υπόλοιπη ζωή του για να μάθει με ποιον έχει μπλέξει. Δεν θα μπορούσα να σπάσω τα χέρια του άλλου γιατί δεν με πλήρωσε. Αλλά αυτοί όμως δεν είχαν πρόβλημα.
Άλλοι αποφάσισαν να σπουδάσουν μιας και ο πατέρας τους με τα λεφτά που είχε πιάσει επειδή ήταν "καλός" άνθρωπος θα τους έστελνε στα καλύτερα κολέγια.
Άρχισε με το κολέγιο Αθηνών. Συνέχισε με σπουδές στο εξωτερικό και μετά, πήρε δυο τρία πτυχία ακόμα, λεφτά υπάρχουν και για άλλα. Μετά μπήκαν στην πολιτική. Σιγά-σιγά έγιναν και βουλευτές μιας και το σύστημα είναι όποιος έχει μέσον προχωράει. Έφτασε η στιγμή που θα εξαργύρωναν τα λεφτά που έδωσαν. Μια υπογραφή, δυο υπογραφές, τρεις υπογραφές, να τα. Από δω και πέρα κέρδη. Εύγε!
Κάθομαι και σκέφτομαι τώρα που είμαι σχεδόν άνεργος.
Η παροιμία σου ρε μάνα μπας και ήταν λάθος;
No comments:
Post a Comment